Lanterfanten mag. Of nee: moet. Jeetje! Wat raakt me dit. Het blijft alleen maar gaan over rendementen, geld en uitval. Doekle Terpstra, bestuursvoorzitter van Hogeschool InHolland, zei het letterlijk op radio1: ‘Ze komen niet opdagen voor de Studiekeuzecheck . Ze lanterfanten’. Het enige mooie aan die opmerking is het woord lanterfanten. Dat is mooi en als je het uitspreekt geeft het precies het juiste gevoel weer. Ja, meneer Terpstra en collega schoolbazen: jongeren lanterfanten. Gelukkig maar. Het is dat ik de microfoon niet door de radio kon trekken want, zucht, jongeren zijn en blijven in alle tijden hetzelfde. Ze laten zich niet in een tempo drukken dat ‘goed uitkomt’ voor ouders, scholen, minister. Nee, ze experimenten in verschillende maten en tempi. En wij, slimme volwassenen die het zo goed weten en goed voor elkaar hebben, moeten er voor hen zijn. Altijd en overal. Hoe moeilijk is dat nou? Ik begrijp er niets van. Een gesprek van een half uur is al voldoende. En dat kan op straat, aan het strand, bij de Efteling. Daar is geen kantoor voor nodig. En ja: ik doe het iedere dag en besteed naast alle mooie dingen voor mezelf graag al mijn overige tijd aan hen. Zonder moeite. Meneer Terpstra: iets minder vaak domme dingen zeggen op de radio. Gebruik die tijd om eens wat meer te lanterfanten. Daar doet u niet alleen uzelf een plezier mee.

Kies met je hart én je hoofd Onlangs was ik weer eens in het Noordbrabants Museum. Dit keer om Romi Tweebeeke gedag te zeggen. Vandaag is het de laatste dag van haar eerste fototentoonstelling ‘Bij de tijd’. Over de 89-jarige tweeling Cis en Mien. Een echt Romi-thema, want ze is fotografe én ook nog eens gefascineerd van ouderen. Ik leerde Romi bij toeval kennen. Ze was toen druk met haar afstudeeropdracht op kunstacademie Sint Joost in Breda. Daar volgde ze dé fotografieopleiding van Zuid-Nederland. Toen ik haar leerde kennen was ze al bezig om de eeneiige tweeling Cis en Mien al fotograferend te volgen in hun dagelijks bestaan. Net als veel anderen heb ik haar gesponsord bij dat project en was ik blij dat ze met uitstekende cijfers haar diploma haalde. Waarna er veel landelijke publiciteit kwam, tot een optreden op tv toe. Het zijn echter nog geen garanties voor een succesvol bestaan als fotograaf. Romi vertelde me dat het moeilijk is om met haar werk geld te verdienen. Ze vroeg zich af of het wel verstandig was geweest om louter ‘met haar hart’ zo’n dure opleiding te volgen. En dat ze op de middelbare school en daarna op het MBO graag gesprekken had gevoerd met een adviseur op het gebied van studie- en beroepskeuze. Zodat ze met hart én hoofd had kunnen kiezen. Maar die waren er niet. Ik heb beloofd er eens over na te denken. Over hoe ze haar passie voor fotografie en belangstelling voor ouderen kan combineren op een manier dat ze er van kan leven. Als iemand een idee heeft, laat even weten. En wie nog moet kiezen: gebruik je hart. En je hoofd.